MÜJDE IŞIL- Film izleme tecrübesi veya genel manada sanat yapıtıyla kurulan münasebet; insanın yaşadığı vakitten, boğuştuğu problemlerden, uğradığı haksızlıklardan, sırtlandığı vicdan yükünden, unutamadığı Düş kırıklıklarından, kısacası insanlığa dair ümidini yitirip yitirmemesinden başka düşünülemez. “Kurak Günler”in Ulusal prömiyerini yaptığı Antalya Sinema Festivali’ndeki birinci gösteriminde AKM’deki salonda bu sineması izleme tecrübesini yaşayanlar muhtemelen hayatları boyunca o ânı unutmayacak. Diken üstünde, şaşkınlıkla, kimi umutla kimi dünya başına yıkılmışçasına iki saati aşkın vaktin nasıl geçtiğini kimse anlayamadı lakin sinema bittiğinde, hayatla sanatın kusursuz formda kesiştiği bir başyapıt izlediği konusunda bir salon dolusu insan hemfikirdi.
Filmin daha başında tüyleri diken diken eden bir sahneye Şahit oluyoruz. Havada mermi seslerinin uçuştuğu, kasabalının öldürdüğü yaban hayvanının sokaktaki kan izleri üzerinde otomobiliyle ilerleyen Emre isimli genç savcıyı görüyoruz. Emre yaşına Karşın aralı, kendinden emin, odunsuz, idealist bir imaj çiziyor kasabalıya da seyirciye de. Sinemamızda çoğunlukla mizaha bahis olan oturak âleminin bir benzerini izliyoruz sonrasında da. Yanıklar kasabasının Belediye Lideri ve onun yeni savcı tarafından suçlanan oğlu, Emre’yi sonradan oturak âlemine dönüşecek bir akşam yemeğine Davet ediyor. Yemek, iki Zıt kutbun kendini savunma güdüsüyle yer yer epey mizahi muhabbetlere sahne oluyor. Lakin Emre’nin şuurunu kaybetmesi ve ardından işlenen bir cürüm, kasabadaki bütün istikrarları alt üst ediyor.
Suç zincirinin halkaları
Emin Alper’in sineması hem masal hem de kâbus ortasında gidip gelir lakin gerçeklik hissi de daima hissedilir. “Kurak Günler” direktörün alıştığımız bu sinema lisanını Tekrar yansıttığı lakin daha katmanlı ve olgun bir yapıya büründürdüğü, bir nevi ustalık yapıtı. Kıssanın hudut uçları; erkini korumak isteyen bir belediye lideri, onun gücünü ardına alarak her türlü hukuksuzluğu yapıp cezasız kalan oğlu, hukuksuzluğun hudutlarını bildiği hâlde nizamın değişmemesi için suya sabuna dokunmamayı tercih eden hakim, muhalif görünen lakin kimseye itimat vermeyen gazeteci, “neden” diye sormaktan kaçınıp manipüle edilmeye Amade kasaba ahalisinden oluşuyor. Hepsinin kesiştiği asıl merkez üssü ise Savcı Emre. Hayvan avlayıp sokakları kana bulayan, ötekileştirdiği insanlara ziyan vermekten çekinmeyen, yanı başında su kaynağı varken susuzluk çekmesinin sebebini sorgulamayan ahalinin karşısında öykünün yeterli karakteri, kahramanı üzere konumlanan savcı da kendini cürmün göbeğinde buluyor. Yani biraz da “sizin üzere değilim” halinin bir anda Aksi dönüşünü izliyoruz sinemada. Emre’yi ahaliden ayıran özelliği ise kabahatin kendisine uzanacağı ihtimaline Karşın soruşturmaya devam etmesi. Yeniden de o westernlerdeki kahraman şeriflerden değil. Zati yozlaşmanın, ötekileştirmenin, görmeyip susmanın esas olduğu bu kasabada kimse suçsuz değil. Daha az Kötü ve daha Fazla hatalı Mevcut yalnızca. Sinemada mağdur olan genç kızın bile bir noktadan sonra ziyan vericiye dönüşmesi de bu yüzden. Her yer kirlendiyse beyazın kararı de kalmıyor. Emre soruşturma açarak birinci taşı atan günahsız üzere bir vazife üstlense de sonuçta herkes cürüm zincirinin irili ufaklı halkasını oluşturuyor.
İyi yazılmış senaryo ve karakterler her Vakit oyuncuların gerisine rüzgâr olur, Güçlü eser. Oyuncuların Emin Alper sinemalarındaki rolleriyle daha Fazla hatırlanması da bu yüzdendir. “Kurak Günler” de Selahattin Paşalı başta olmak üzere Erol Babaoğlu, Selin Yeninci ve Fazilet Şenocak’ın performansları unutulmayacak cinsten. “Okul Tıraşı”nda mükemmeller yaratan Ekin Koç ise karakterinin güvenilmezliği ve üzerindeki Kuşku bulutlarının tesiriyle daha öne çıkacakken o belirsizliğin kurbanı olup Geri planda kalıyor biraz. Selahattin Paşalı’nın Savcı Emre’deki performansı şimdiden, sonraki sinema sinemalarıyla kıyaslanacak bir Doruk noktası elbet.
Filmin Ufak bir kasabadan yola çıkarak politik kozmosta, yöneten-yönetilen ekseninde, taraflı gazetecilik-bağımsız habercilik bağlamında, ötekileştirip Hasım yaratma-herkese eşit eşitlik sağlama tezadında seyirciyi sarsıp lakin bir yandan da “daha katedecek yol bitmedi” yüreği vermesi Fazla değerli. Alper, Madımak katliamını yaratan zihniyetin bir ur üzere büyümeye, yok etmeye Amade beklediğine dikkat çekerken obruk imgesini de kötülüğün kendine dönen silahı olarak kullanıyor. Tabiatın isyanı olan obruk, ona ve kendine ziyan veren insanlığın güzel tarafı için gerçeküstü bir kurtarıcıya dönüşüyor. bütün bu şiddetli seyahatte Stefan Will’in mükemmel müziği ise tansiyonun ateşine tam manasıyla akaryakıt döküyor.
“Kurak Günler” distopik lakin yeni, minimal lakin evrensel… çok yere bakıp odağını kaybetmiyor. Aslında o baktığı kesimlerin birleşip Aka berbatlığı nasıl yarattığını ve beslediğini gösteriyor. Ve “Nerede duruyorsun?” diye soruyor seyirciye… Obruğun hangi tarafında?
Yorum Yok