MÜJDE IŞIL- Sinemamızın nihayet 20 yılına damgasını vuran direktörler ortasında elbet Çağan ırmak da var. Tanınan sinemaya istikamet veren, seyirciyle gönülden bağ kuran, gişede Çehre güldüren imaller çektiği üzere özgün sularda kulaç attığı, seyircinin beklentisinden çok kendi denemek istediği usule ağırlaştığı sinemalara de imza attı. Her iki kanatta da Fazla sevilen sinemaları olması, filmografisinin zenginliğini ispatlıyor. Yakın vakitte “Babam ve Oğlum” üzere kitleleri sürükleyecek ya da “Mustafa Hakkında Her Şey” üzere Müstakil tarafta tesirli üretimlerde imzasını göremiyoruz lakin her sinemasında sinemaya ve seyirciye dair sıcak, samimi, güzel hissetme ve hissettirme amacını yansıtmaya devam ediyor. “Sevda Zarurî İstikamet” de Irmak’ın hem alıştığımız sinema anlayışının hem de sinemaya dair değişen bakışını harmanlayan bir üretim.
Filmin başkahramanı Selim Erensoylu, eski bir Yeşilçam yıldızı. Pek Fazla yıldız üzere o da bir mecmuanın müsabakasında birinci olup sinemaya geçiyor. ‘70’lerde Yeşilçam’ın yoksul fakat gururlu karakterlerinin aranılan jönü oluyor. Günümüzde ise dirense de artık kararının kalmadığı televizyon dizilerinde varlığını sürdürmeye çalışıyor. Erensoylu’nun Özel hayatı gelgitlerle dolu. Hem meslektaşı hem de eşi Sevda’nın vefatının akabinde kızı Suna ile baş başa kalıyor.
Yeşilçam’dan bugüne
“Sevda Mecburî İstikamet” birinci 15-20 dakikasında epeyce dinamik ve mizahi bir yoldan anlatmaya başlıyor kıssasını. Selim Erensoylu’nun bencilliği ve suyun üzerinde kalma kurnazlığı, alıştığımız Çağan ırmak filmlerindekine pek benzemiyor. Selim’in geçmişi ve Yeşilçam devri sayesinde dökülmüş yaldızları, erkek hâkim zihniyeti ile koyu bir Yeşilçam eleştirisi ya da güldürüsü izleyeceğimiz izlenimine kapılmak mümkün. Lakin sinemanın ismi üzere istikameti de duygusal istikamette; tıpkı Irmak’ın alıştığımız duygusallığı gibi… Açıkçası sinema başladığı istikamette ilerleseydi ne olurdu diye merak ettirmiyor da değil seyirciyi. lakin Selim’in mütecaviz ve bencil ruhunun negatifliğini izletmektense şifa bulmasını izletmeyi tercih ediyor Irmak. Tam bu noktada sinemanın şekli da keskin biçimde istikamet değiştiriyor. Yeşilçamvari, duygusal bir akışa geçiyor kıssa. Irmak’ın alıştığımız stilinin değişimlerinin örneklerini de görüyoruz sonrasında. Genelde sinemalarında baba-oğul kıssası üzerinden kurduğu bağlantısı ve çatışmayı bu sefer baba-kız üzerine kuruyor. lakin sürpriz barındıran bu ilgiyi geriye dönüşlerle anlatırken, sürprizi Aleni etmemek için öyküyü o kadar kapatıyor ki tekrar o öyküye iç olup karakterleri takip etmek zorlaşıyor seyirci için. Güya bir sinemadan farklı bir sinemaya geçiş yapılmış hissi doğuyor.
Irmak’ın sinemasında ıslak almış bireyler yani aile büyükleri, bilgelikleri ve suskunlukları ile yeni nesillere öğretici olurken “Sevda Zarurî İstikamet”te bu işleyiş Tersine dönüyor. Selim çocuğuna yol gösterecek olgunlukta olmadığı üzere dolaylı da olsa ziyan verici bir kişiliğe sahip. Kızı Suna sayesinde yani genç jenerasyon vesilesiyle dürüstlük, gerçeklik üzere bedelleri ediniyor. Konutunu terk etmiş bir baba üzerinden Yeşilçam klişesini kullanırken kendi klişelerini değiştiriyor ırmak bu sinemayla. Suna üzerinden yalan-gerçek ayrımını vurgulaması ise seyirciyle kurduğu (ya da kurmayı hedeflediği) bağlantının simgesi üzere. Uğraş hayatında kendinden beklenilenleri yapmaktansa kendi istediği işlerle Mevcut olma eleştirisini sektörel olarak da toplumsal olarak da okumak mümkün. Selim’in gençliğiyle çatışması da sinemanın kuvvetli damarı lakin onu faal kullanmaktan kaçınmış, hatta senaryodan erken çıkarmış Irmak.
Filmin anne takımı üç oyuncudan oluşuyor; üçü de sineması sırtlayıp rollerinin hakkını veriyor. Selçuk metot duygusal damarı yakalasa da sinemanın başındaki “güvenilmez” performansı daha akılda kalıcı. Günay Karacaoğlu, yüzünde daima bir hüzünle ancak mizahi gücünü hiç azaltmadan oynuyor. Sinemanın yıldızı ise Selin Şekerci. güç karakterinin nüanslarını abartıya kaçmadan yansıtıyor. Yardımcı takımda Sevda Aktolga’yı görmek de güzel bir sürpriz.
Yorum Yok