Efnan Atmaca – Dönemin en savlı üretimlerinden “Şimdi”. Direktör koltuğunda her canlandırdığı rolle iz bırakan Öner Erkan var. Birinci merakım nasıl bir direktör olduğu. Oyuncu takımı ise “Şimdi”yi daha İlgi alımlı kılıyor. İzlemeyi özlediğimiz İsim Levent Kazak’ın takımda olması oyunun savını güçlendiriyor. Oyunculuk ismine bayrağı epeyce üstlere taşıyan Nezaket Erden’i izleyecek olmanın heyecanı ekleniyor “Şimdi”ye. Fazilet Şenocak ve Melikşah Altuntaş bu kuvvetli takımın öbür isimleri. Salonun açıldığını söylüyor misyonlu. Giriyoruz, birinci sürpriz sahne yok. Karşılıklı iki tribüne yerleşiyoruz, ortada ise yalnızca geçiş yolu var. Merakla beklerken koltuklardan birinde oturan Altuntaş ile aydınlanıyor salon. Takıntılı bir tiyatro seyircisi olarak başlıyor anlatmaya. Sonra yanı başınızdaki koltuklarda öteki oyuncuların olduğunu görüyorsunuz. Kazak’ın yazdığı Erden ile Şenocak’ın rol aldığı bir oyunun hazırlık, prova, sahnelenme süreci ve sonrasını anlatıyorlar. Altuntaş ise bu oyunla ilgili seyirci tecrübesini paylaşıyor. nihayet derece Misli bir yüzleşmeye çağırıyor anlattıkları. Kıssalarını anlatırken seyirciyi de oyunun içine sokuyorlar. Büsbütün gerçek bir tecrübeye Davet ediyorlar. Öylesine gerçek ki yaşanan her şey! Yanlışsız ile yanlış ortasının nasıl da kısa olduğuna şahitlik ediyorsunuz. Uygunluk ile kötülüğünün bir anda yer değiştirebileceğini görüyorsunuz bu öyküde. Oyuncular kendi isimleriyle samimice anlatırken öyküyü tıpkı içtenlikle bakıyorsunuz siz de kendinize. Nereden bakarsınız bakın tiyatro ismine yeni bir şey söylüyor. Ve o denli kuvvetli söylüyor ki “Şimdi” değişimin ve değiştirmenin tam sırası olduğunu anlıyorsunuz. Pekala, Levent Kazak ne düşünüyor? Merak edip sorularımızı ona yönelttik.
Oyunun içeriğine geçmeden Evvel biçimsel, uyarlama ve önermesiyle Fazla farklı, Fazla tezli, Fazla Misli olduğunu söylemeliyim. Bir yandan yıllardır muhalif lokomotif vazifesi üstlenen in-yer-face’e tenkit bir yandan seyirci ile oyuncunun bir ortada olduğu bir biçim. Pekala, sizin bu oyunun bir modülü olmak istemenizdeki Sebep neydi?
Tarifini yaptığınız hâle getirilmesine katkı sağlamak çok geçerli bir Sebep olabilir. Öner’in birinci önüme koyduğu oyun, yani Özgün metin pek ilgimi çekmedi. Eskiydi, sıkıntısı derdim değildi, in-yer-face denen şeyden aslında vaktinde haz almadım, bir de akıbeti ile ilgili bir oyun oynamak beni hiç ilgilendirmedi açıkçası. lakin şahane bir tarafı vardı, o da oyunun matematiği. Kıssa anlatma biçimi ve seyirci ile kurulan münasebet Fazla ilham vericiydi. Uyarlanması koşuluyla kabul ettim. Yalnızca kültürel bir uyarlama değil, içerik de değişti. Birinci tuğlayı da Bir arada koyduk Öner’le, sonra ben kendi karakterimi uyarladım, oyun içindeki oyunun yapısını kurduk, akabinde herkes kendi karakterini yazdı, kendi kaygılarını ekledi. Keyifli bir süreçti.
İçeriğe gelince her oyuncu siyah-beyazın karışımı üzere. Karşımıza madalyonun iki yüzü üzere çıkarken hayata dair tenkitlerini koyup cevaplanması Güç sorular bırakıyor seyircinin eline. Sizin müellif karakteri de en zoru aslında. Bu oyunun akabinde okuduğum bir kitapta uygunluk yaptıktan sonra yaşanan üstünlük hissi olmasa kimse kimseye düzgünlük yapmazdı tahminen yazıyordu. Merhametin özünün kötücül olduğu ve bu nedenle maraz doğduğu…Yazarın yani sizin öykünüz de en çarpıcılarından. Siz karakterinizi nasıl yorumlarsınız?
Kim demişse yanlışsız demiş, düzgünlük maalesef birçok Vakit berbatlığın kamuflajı olarak çalışıyor. Acıma ise bir üstünlük sorununa dönüşebiliyor egonun takviyesiyle, Fazla tehlikeli! Kendi karakterime açılan kapılar biraz buralarda. Bu formül yalnızca benim için değil, bütün oyuncular için geçerli; Evvel kendimizden yola çıkıyor, sonra yavaş yavaş gerçeği buralara bükerek kendimizden uzaklaşıyoruz, plan bu! Oyunda “Madem seyircinin ortasındayız, seyirci ne kadar gerçekse biz de o kadar gerçek olmalıyız” dedik, bu da bizi kendi isimlerimizle oynamaya itti. Bir evreden sonra seyirci hangisi kurgu, hangisi gerçek karıştırmaya başlıyor, kendi isimlerimiz bu seyahati hızlandırıyor.
“Şimdi”, Misli bir oyun. Seyirciyle oyuncunun bir ortada olması bu sertliği ikiye katlıyor. mesela bir Lahza yanınızda oturan seyirci size reaksiyon verebilir ya da kalkıp gidebilir. çok fazla oynama talihiniz olmadı lakin yaşandı mı Farklı bir şey? Ve seyircinin reaksiyonuyla oyunun farklı taraflara evrilebileceğini düşünüyor musunuz?
Yaşanıyor Natürel ki, her oyun her şeyiyle farklı. Seyirci de bunu keşfetti, Daimi gelenler var. Farklı yerlerde oturuyor, farklı şeyleri takip ediyorlar. Seyirci Fazla yoruluyor bu oyunda; hem oyunu seyrediyor hem oyuna katılıyor hem de Fazla kıymetli, seyrediliyor, fevkalade deneyim! Her oyunda bir şeyler oluyor evet, anlatacaklarım spoilera kaçar lakin şunu söyleyebilirim, zelzele sonrası planlanmış ve biletleri satılmış oyunlar vardı, iptal etmedik, bütün gelirleri zelzele bölgesine yollayıp oynadık. çok zordu! Sonrasında seyirciyle salonda buluştuk ve sohbet ettik, bize de, onlara da Fazla âlâ geldi.
Bir Küme izleyici ile oyundan çıktığımızda “Şimdi”nin günümüzün iki yüzlülüğüne bir tokat olduğunu düşündük. Pandemi sonrası yeni bir olağan kurulması beklenirken ben oyunu izledikten sonra 6 Şubat’taki zelzeleleri yaşadık. Yeni olağanın tanımı bir Kez daha değişti. Siz bütün bunların üzerine yeni normali nasıl yorumluyorsunuz?
Tarif değişmiyor, unutuluyor. Günü kurtarıp yarını gömmek, üçüncü dünya ülkesi numaraları bunlar.
Yorum Yok