Bir varmış, bir yokmuş…
Masal bu ya, en hoş diyarlarda yaşayan mükemmel bir aile varmış. Bir kız çocukları olmasının hayaliyle yaşar, her gün bunun için tatlı düşler kurarlarmış. Günün birinde bayan Hamile olduğunu anlamış ve Fazla Mesut olmuşlar. Hamileliğin de tesiriyle, bayan Yan bahçedeki ağaçtan bir meyve Yemek istemiş. lakin o mesken cadının konutu, ağaç da cadının ağacıymış.
Kocası, bayanın bu isteğini yerine getirmek istemiş ve gizlice bahçeye girerek ağaçtan biraz elma koparmış. Hmm… Hem de sulu sulu kusursuz iki elma…
Ertesi gün tekrar elma koparmaya gittiğinde, karşısında apansız cadıyı görüvermiş. çok korkmuş ve tam kaçmaya çalışırken cadı seslenmiş:
“Sen neden burada benim ağacımdan meyve koparıyorsun? Üstelik benden müsaade bile almadan!”
Adam titreyerek karşılık vermiş:
“Siz Kötü bir cadısınız. Ben sizden müsaade istemeye Fazla korktum.”
Cadı bu yanıt üzerine epey sonlanmış.
“Öyleyse seni cezalandıracağım. Benden elma çalmanın bir cezası var. Çocuğunu doğar doğmaz bana vereceksin.” demiş.
Adam kaygıyla kabul ederek süratle uzaklaşmış. Her gün elmalardan karısına götürmeye de devam etmiş. Zira bu muahedeye nazaran, karısı elmalardan dilediği kadar yiyebilecekmiş. Gel Vakit git Vakit bayan doğum yapmış ve cadı gelip bebeği almış. Annesi gözyaşlarına boğulmuş.
Aradan yıllar geçmiş. Rapunzel isimli bu bebek büyüyüp 16 yaşına geldiğinde Fazla hoş bir kız olmuş. Cadı onu yüksek bir kulede hapsetmiş. Hiç kimsenin onu bulmasını istemiyormuş. Burada yaşadığı mühlet boyunca, Rapunzel hiç saçlarını kesmemiş. Böylelikle upuzun altın sarısı saçları olmuş. Bir gün camın önünde müzik söylerken, ormanda avlanan Prens “Aman yaradanım bu sesin sahibini görmeliyim.” diyerek sese hakikat gitmiş. Bir de bakmış ki kız yüksek bir kulede yaşıyor. Onu tam olarak görememiş. Merakla bakarken, annesinin geldiğini ve ona seslendiğini ayrım etmiş.
“Rapunzel, Rapunzel uzat o altın sarısı saçlarını.”
Rapunzel upuzun saçlarını camdan aşağı uzatmış ve annesi saçlarına tutunarak üst tırmanmış.
Bunu gören prens sevinmiş ve sonraki akşam Rapunzel’ in kulesine Geri gelmiş ve sesini değiştirerek “Rapunzel Rapunzel uzat o altın sarısı saçlarını.” demiş. Rapunzel de saçlarını uzatmış ve prens kızın saçlarına tutunarak üst tırmanmış.
Rapunzel karşısında prensi görünce Fazla korkmuş. Birinci sefer annesinden Öbür insan görüyormuş. Prens ona “Ne kadar hoş sesin var.” demiş. Rapunzel ürkek ve utangaç bir halde teşekkür etmiş.
“Hayır.” demiş prens. “Lütfen korkma benden.”
O gün, prens birinci görüşte Rapunzel’e aşık olmuş ve Rapunzel de prensten hoşlanmış. Böylelikle prens ve Rapunzel Daimi görüşür olmuşlar. Bir gün annesi ormandan dönerken, prensin geldiğini ve Rapunzel’in yanına tırmandığını görmüş. Bunu görür görmez Fazla sonlanmış ve prensin gitmesini bekleyerek, akabinde süratlice Rapunzel’in yanına gitmiş.
“Benden gizleyerek, nasıl birini alırsın buraya?” diye kızarak, eline makas almış ve Rapunzel’in o uzun altın sarı saçlarını kesmiş. Akabinde da o kuleden Fazla Irak bir çöle göndermiş. Sonrasında prensi cezalandırmaya gelmiş sıra. Kuleye giderek prensi beklemeye koyulmuş. Prens geldiğinde “Rapunzel Rapunzel uzat o altın sarısı saçlarını.” demiş. Annesi, Rapunzel’den kestiği saçları aşağı yanlışsız uzatmış ve prens tırmanmış.
Yukarı geldiğinde bir bakmış ki karşısında cadı. Korkarak Geri dönmek isterken, cadı onu aşağı itmiş. Prens çalıların üstüne düşmüş ve Lakin olmuş. O günden sonra her yerde Rapunzel’i aramış, ormanda bulduğu meyvelerle karnını doyurmuş. Sevgisinin büyüklüğüyle, ümit etmekten hiç vazgeçmemiş. Bir gün Rapunzel’e kavuşacağını biliyormuş. Üzerinden aylar geçmiş ve sonunda çöle gelmiş. Çölde yürürken o hoş sesi duymuş ve “İşte bu Rapunzel. Onu bulacağımı biliyordum.” diyerek sese yanlışsız gitmiş. Rapunzel, prensi görünce ona gerçek koşmuş ve ona sarılmış, memnunluktan ağlamış, gözyaşları prensin gözüne damlamış ve prensin gözleri yavaş yavaş görmeye başlamış. Bu bir mucizeymiş. Böylelikle, sevgiyle her şeyin çözülebildiğini görmüşler. Sıkı sıkıya sarılmış ona prens. Birlikte prensin sarayına gitmişler ve şahane bir düğünle evlenmişler. Kamu da onları Fazla sevmiş. Yıllar uzunluğu huzur ve memnunlukla yaşamışlar. Ve bu masal da böylelikle sona ermiş.
Yorum Yok