MÜJDE IŞIL- Whitney Houston ile kurduğunuz bağ, onunla hangi devirde tanıştığınıza nazaran değişiyor. Onu, birinci parladığı ve popun yeni yıldızı olarak nitelendirildiği ‘80’lerde tanıdıysanız gönlünüzdeki yeri doldurulamaz muhtemelen. ‘90’lara yetiştiyseniz ve “The Bodyguard” sinemasını sinemada seyredenlerdenseniz, mükemmel sesinin Kevin Costner’ın karizmasını bastırdığına perdede tanıklık eden şanslılardansınız. 2000’lerde ise kendini uyuşturucuya vermiş ve harika sesini kaybetmiş, TV gösterilerinde dalga geçilen eski bir efsane Mevcut karşınızda. Bu devirlerin hepsinin şahidiyseniz, adım adım büyüyen müzik efsanesinin gözlerinizin önünde eriyip gitmesini çaresizce izlemek düşmüştür hissenize. 2012’de Grammy partisi için konakladığı otel odasındaki küvette uyuşturucunun tesiriyle boğulduğunda şimdi 48 yaşındaydı Whitney Houston. Bobby Brown ile sıkıntılı evliliğinden dünyaya gelen tek kızı Bobbi Kristina da annesinin vefatından üç sene sonra 22 yaşındayken hayatını kaybetti. Annesine emsal formda konutundaki küvette bilinçsiz hâlde bulunduktan ve altı ay komada kaldıktan sonra…
Whitney Houston’ın hayatını en kapsamlı anlatan üretim, Kevin Macdonald imzalı ve 2018 tarihli “Whitney” belgeseliydi. Bu belgeseli izleyenler, ailenin kimi bataklık üzere bireyi nasıl yutabildiğini ve o bireyin de yaşadıkları nedeniyle kendi çocuğuna nasıl acıyı miras bırakabildiğine gözyaşlarıyla Şahit oldu. Sanatkarın vefatından 10 Yıl sonra vizyona giren “I Wanna Dance With Somebody: Whitney Houston Filmi” bu belgeseli kaynak alıyor ve hatta o enfes “I Have Nothing” müziğinin konumlamasını bile tıpkı biçimde yapıyor. Lakin belgeseldeki ve Houston’ın hayatındaki Aka acıları deşmemeyi, görmemeyi, bu doğrultuda Güçlü bir telaffuz üretmemeyi tercih ediyor. Bu noktada sinemanın senaristine değinmek gerekiyor. Anthony McCarten, yakın devirde ses getiren biyografik sinemaların senaristi olarak öne çıktı. Bu imaller ortasında “Darkest Hour/En Karanlık Saat” ve Oscar adaylığı aldığı “The Theory of Everything/Her Şeyin Teorisi” ile “The Two Popes/İki Papa” var. lakin asıl başarısı Freddie Mercury’nin hayatını anlatan “Bohemian Rhapsody” oldu. Her ne kadar gerçekleri değiştirmekle eleştirilse de gişe rekoru kıran ve Ödül avcısına dönüşen sinemanın muvaffakiyetinde Bryan Singer ile Birlikte Pay sahibiydi. Hasebiyle “Whitney Houston Filmi”nin senaryosunu onun yazmış olması sinemanın tartışılma kapasitesini yükseltiyordu. ancak beklentilerin tersine sinema hayli yüzeysel yazılmış.
Hem Fazla hem de az
Whitney Houston’ın hayatının trajedilerle dolu olduğunu müzikle ilgisi az olanlar bile bilir. İçinde istismar, aile sömürüsü, uyuşturucuya teslimiyet, başarısız evlilik, çocuğuna Ana olamamak üzere pek Fazla hudut ucu var. Sinema ise Fazla şey söyleyebilecekken hiçbir şey söylememeyi tercih etmiş. Houston’ın ‘80’lerdeki çıkışı ile başlayan öykü “şu tarihte şu oldu”dan öteye gidemiyor. Houston’ın yaralı ruhuna senaryo temas edemediği için seyirciye anlar toplamından ibaret bir hayat kıssası kalıyor. Azıcık Ebeveyn disiplini, azıcık baba sömürüsü, azıcık evlilik sorunu, her şeyden azıcık… Aslında sinemanın başında bir önerme yapılıyor: Houston istediği şahıs olamadı, o prenses değil kendisi olmak istiyordu diye. lakin bunun altını dolduramıyor. Müziklerin kelamlarıyla Houston’ın yaşadıklarını paralelleştirmek, o gayeye en yaklaştığı ataklar. Onun dışında Robyn’den ayrılmayı neden bu kadar doğal karşıladığına, Bobby’yi konuttan kovduktan sonra neden onunla birlikteliğe devam ettiğine yani aslında gerçekte nasıl biri olmak istediğine dair kuvvetli bir tez sunamıyor sinema. Sinemaya bakarsak Houston olaylardan olaylara zıplayan bir Vakit yolcusu güya. Uyuşturucuya esir düştüğünde bile bu çaresizliğine seyirciyi ortak edemiyor sinema. Kasi Lemmons’ın direktör olarak katkısı, müzik performanslarını olabildiğince çarpıcı ve gerçekçi çekmiş olması. fakat onda da muvaffakiyetin altında Whitney Houston’ın imzası Mevcut aslında. Zira müziklerin Derhal derhal hepsi onun sesinden. Özetle Houston’ın sesini tekrar duyuran fakat kendi özgün sesi yani yorumu olmayan bir üretim.
30 yaşındaki İngiliz oyuncu Naomi Ackie, sinemada Houston’a hayat veriyor. Sinemadaki müziklerden birkaçını seslendiriyor. Ackie, Houston’a benzemek için elinden geleni yapmış. Sinemada asıl öne çıkan ise Houston’a şöhretin kapılarını açan Clive Davis rolündeki Stanley Tucci. Performansıyla sinemadan, onun Ömür hikayesini merak ederek çıkartıyor seyirciyi.
“Whitney Houston Filmi”, sanatkarın Irmak üzere çağlayan sesinin gerisindeki gücü ve çaresizliği, tutkuyu ve kopuşu, kalabalığı ve yalnızlığı derinlemesine anlatmaktan uzak, karakterini karakterize edemeyen bir biyografi. Sinema iz bırakmıyor fakat bu vesileyle Houston’ın kliplerini tekrar izlememiz ve müziklerini dinlememiz, bir yerlerde o mükemmel sese Sevinç veriyordur tahminen.
Yorum Yok